Daan verloor alles.

Zijn baan. Zijn huis. Zijn gezin.

Op een koude dag liep hij, zonder plek om te slapen, een inloophuis in Groningen binnen. En daar gebeurde iets belangrijks.

Hij werd gezien.

Met deze anekdote opende dagvoorzitter Roderick Schaepman onze landelijke netwerkdag.

Voor Roderick is dit niet zomaar een verhaal. Het is een persoonlijk verhaal: Daan is zijn vader. Met zijn verhaal introduceert Roderick het thema dat de rode draad van de netwerkdag zou worden: samen staan door verhalen die verbinden.

“Het werk van inloophuizen en straatpastoraat is werk waarbij je heel dicht bij de pijn van mensen komt, en het daarmee moet uithouden,” duidt directeur Veerle Rooze. “Er is niets dat zoveel vraagt als dat. Om het daarin uit te houden, heb je gemeenschap nodig. Mensen naast je.”

En ze zijn er, de mensen die naast ons willen staan. Dat werd extra duidelijk tijdens de campagne ‘Medemenselijkheid is nooit strafbaar’. Binnen 24 uur na de lancering van de campagne waren er 22 duizend mensen die met een handtekening naast ons stonden.

En ook tijdens de netwerkdag stonden we samen, met 170 mensen van 60 organisaties. Niet alleen met aandacht voor de verhalen van anderen, maar ook voor ons eigen verhaal. Want hoe vaak staan we stil bij onze eigen behoefte aan gezien worden?

Zorgen voor elkaar en jezelf was daarom een thema dat in verschillende workshops terugkwam.

In zijn onderzoek naar professionals die werken met mensen in een kwetsbare positie, merkt Rick de Jong: veel presentiewerkers hebben soms het gevoel dat ze alleen staan.

Dat gevoel verdwijnt niet door harder te werken, door te relativeren, of door te blijven hopen. Dat is volgens Rick precies waar we elkaar kwijtraken. Hij pleit voor wat hij noemt ‘goed doormodderen’: niet weg bij de onmacht, maar erbij blijven. Niet erin vastlopen, maar ruimte maken om het gevoel toe te laten. Samen.

Zelfzorg is daarom een gezamenlijke opdracht. Dat begint met een veilige werkomgeving: de ruimte om je eigen onmacht te laten zien. In persoonlijk gesprek, in intervisie, of juist tijdens de borrel, in het delen van twijfels en zingevingsvragen.

Christiane van den Berg liet deelnemers aan de workshop ‘Zorg voor jezelf en elkaar’ aandachtig kijken naar wat hen drijft, raakt en soms ondermijnt. In een persoonlijke meditatie reflecteerde iedereen op een ervaring uit het eigen werk.

Wat voelde je tóen? Wat voel je nu? Waar in je lijf zit dit gevoel?

 Welke overtuigingen spelen er een rol in deze situatie? Wat heb je van kinds af aan al opgepikt? Dat je lief, aardig moet zijn? Dat je ergens niet goed in bent? Wat doen die overtuigingen en gevoelens met je?

 Aan welke diepe waarden van jezelf wordt in deze situatie geraakt? Welke staan op het spel? Voor welke waarden probeerde je op te komen?

Na afloop van de meditatie deelden deelnemers de woorden: dankbaar, moedig zijn, vertrouwen, grenzen aangeven, genieten, huilen, oefenen, voor mezelf zorgen.

Het was goed om samen te zijn, samen te staan, ervaring en kennis uit te wisselen.

Het was ook een dag met groot verdriet. Wat misten we Esra Altmis, onze collega in het netwerk. Haar overlijden, een dag eerder, is een onuitsprekelijk verlies. Voor haar familie, voor de gemeenschap van Stichting Ik Wil en voor alle mensen in ons netwerk voor wie Esra zoveel betekend heeft. Samen zongen we: ‘Als alles duister is, ontsteek dan een lichtend vuur dat nooit meer dooft.’

Zien hoe mooi ieder mens is. Daar stond Esra voor en daar blijven we samen als gemeenschap voor staan.

Met dank aan Anne Chris Reef voor de fotografie.