Pia ten Hoeve

Dit in memoriam is geschreven door collega’s van Pia bij de De Wijkplaats van de Protestantse Diaconie Utrecht, september 2025

Deze week ontvingen we het verdrietige bericht dat op zondag 7 september 2025 onze zeer gewaardeerde collega Pia ten Hoeve op 54-jarige leeftijd is overleden. We zijn geschokt door het bericht en verdrietig. We nemen afscheid van een zeer warme en betrokken collega. Dat valt ons zwaar. Onze gedachten gaan allereerst uit naar de nabestaanden van Pia: haar man en dochter, de familie en vrienden. Maar ook leven we mee met alle collega’s, vrijwilligers en bezoekers van de Wijkplaats waar Pia goed contact mee had. Dat ze er niet meer is raakt ons. Deze dagen halen we met elkaar herinneringen op. Daar delen we ook graag wat van.   

Op 1 februari 2002 kwam onze collega Pia in dienst van de Protestantse Gemeente Utrecht. Ze ging aan de slag als kinder- jongerenwerker. Een aantal jaar geleden werd ze diaconaal werker van de Wijkplaats; een functie die echt bij haar persoonlijkheid paste. Ze bouwde mee aan een warme plek in de wijk Lombok waar iedereen welkom was. Een taak die ze van Marja overnam. Ze was coördinator van de voedselbank op donderdag, aanspreekpunt voor de eetgroep op woensdagavond, was betrokken bij de koffieochtenden en taallessen en het kledingwinkeltje. Ze hield van het contact met al die verschillende mensen. Ze deelde lief en leed. Ze luisterde, bood hulp als dat nodig was en deelde ook wat van haar eigen leven. Zo hoorden we wat over haar vakanties, haar dochter, haar man en hun lieve hond waar ze vaak mee wandelde. Tijdens corona probeerde ze ook met zoveel mogelijk bezoekers contact te houden. 

Vorig jaar bleek Pia ernstig ziek en moest ze haar taak als coördinator neerleggen. We hoopten dat het tijdelijk was, maar de werkelijkheid bleek anders. Het werk hervatten lukte niet meer, hoe graag ze dat ook gedaan had. Ondanks die tegenslag bleef ze positief. Ze was dankbaar voor al het medeleven dat ze kreeg en ze voelde zich gedragen. Ze bleef contact houden met collega’s, met vrijwilligers en bezoekers via app, telefoontjes, spraakberichtjes en kaartjes. Dat persoonlijke contact tekende haar. Iedereen mocht erbij horen. Ze had liefde voor mensen die op haar pad kwamen. Ze wilde er zijn, klaar staan met een kop koffie, wat voedsel, een maaltijd en een luisterend oor. Pia had een diaconaal hart. Met Friese wortels. Want ook daarover werd weleens gesproken. Pia was altijd positief. Pia hield niet van onrecht en sprak mensen aan als er vervelend over iemand anders gesproken werd. 

Het is moeilijk te bevatten dat Pia er niet meer is en niet meer binnen zal lopen in de Wijkplaats. Maandag 15 september nemen we afscheid van haar. Deze dagen halen we met elkaar herinneringen op en gedenken we haar. In de Wijkplaats is een gedenkhoek ingericht met foto’s van Pia aan het werk in de Wijkplaats, zoals we haar kennen: vest aan, bril op haar hoofd, glimlach om de mond, handen uit de mouwen. 

We zijn dankbaar voor de jarenlange inzet van Pia voor de PGU, de Diaconie en voor de stad. Lieve Pia, we gaan je missen, maar we bouwen door op waar jij de afgelopen jaren aan werkte: een warme buurthuiskamer in Lombok waar iedereen welkom is en gezien wordt.

Esra Altmis

Dit in memoriam is geschreven door Veerle Rooze, december 2025

“Je bent een prachtig mens”: dat stond er op de button die Esra Altmis uitdeelde aan alle deelnemers op het eind van een Europese conferentie; een conferentie die we begin november met zeven mensen uit ons netwerk bezochten in Antwerpen. En met één ontwapend en eenvoudig gebaar, een button die ze mensen opspelde, raakte ze de hele groep. Dat was Esra. Ontwapenend, verbindend. Vier dagen later werden we opgeschrikt door het zo verdrietige bericht dat onze lieve collega Esra, Esra Altmis plotseling was overleden.  

Het is een onverwacht en groot verlies. Een verlies dat hard aan kwam, bij haar familie, bij de gemeenschap van Stichting Ik Wil en bij zoveel mensen in ons netwerk voor wie Esra van grote betekenis is geweest. Voor iedereen die Esra in haar hart had gesloten. 

Esra was een bruggenbouwer. En dat deed ze met heel haar hart. Bruggen bouwen en verbinden. Ze begon in 2012 in Eindhoven een huiskamer en ontmoetingsplek voor vrouwen die uitbloeide tot de prachtige inloopplek en organisatie Stichting Ik Wil. In 2023 kreeg ze daar een appeltje van Oranje voor. Voor het prachtige verbindende werk dat ze daarmee gedaan heeft. Verbindend in Eindhoven, maar ook in ons eigen netwerk, van Netwerk DAK. 

In de afgelopen jaren is Esra, vooral na haar pensionering bij Stichting Ik Wil erg actief geweest in en voor ons netwerk. Esra was de bezieler en inspirator van het netwerk Diversiteit. Een groep mensen, coördinatoren en projectleiders met verschillende culturele of religieuze achtergronden. De bezieler ook van verschillende experimenten en initiatieven rond racisme, inclusie en diversiteit. Vaak samen met haar dochter Nihal organiseerde ze workshops, bijeenkomsten, dacht mee met besturen over meer inclusiviteit en stimuleerde mensen om het erop te wagen: dappere gesprekken te voeren, ruimte te maken voor luisteren én gesprek.  

We hebben zoveel aan haar te danken. Haar openheid, toewijding, ontwapener, en vooral: steeds iedereen gewoon zien als de mens die hij of zij is. Op onze netwerkdag stonden we stil bij haar leven, staken een kaars aan, waren in gedachten bij de mensen in de moskee in Eindhoven waar op dat moment het dodengebed voor Esra gehouden werd. En we zongen een lied: als steun voor elkaar en voor de mensen voor wie Esra zoveel betekend heeft: “Als alles duister is, ontsteek dan een lichtend vuur dat nooit meer dooft.”  

Dat ondoofbare vuur dat zit ook in de kinderen van Esra die voortgaan op de weg waar hun moeder zo in mee opliep: Ziya die een prachtige kaartenset om racisme te bespreken aan het uitbrengen is, Nihal die verder gaat op het opzetten van de nieuwe huiskamer in Eindhoven waar Esra tot op het laatst bij betrokken was.  

Esra was een prachtig mens.
En ze heeft ons geleerd het prachtige in elkaar te blijven zien.
Dat we samen dat vuur mogen verder dragen.